دزدی کودکان
دزدی عملی است که در اجتماعات امروزی ما منع شده است . زشتی این عمل به‌عنوان یک اصل کلی موردپذیرش همه افراد
بالغ است .
ما هیچ‌گونه دلیلی در دست نداریم که کودک به‌طور مادرزاد تمایل یا تنفری نسبت به این عمل داشته باشد.
در سال‌های اول زندگی کودک هر چیزی را که به دستش برسد می‌خواهد صاحب شود.
حتی دو سه سال نخست زندگی کودک هم ممکن است بتوان به او یاد داد که به اشیای گران‌بها و خطرناک دست نزند.
ولی کودک هنوز آماده نیست که بین آنچه مال خودش است آنچه متعلق به دیگران است ، فرق و تفاوت واقعی بگذارد.
در مورد دزدی نیز مانند بسیاری از رفتارها ، کودک شیوه درست انجام یک کار را از این راه فرامی‌گیرد که نخست آن را به شیوه
نادرست انجام دهد.
بزرگ‌ترین مشکل کودک درزمینهٔ تصاحب اشیایی که متعلق به او نیست ، در سنین پنج‌تا هشت‌سالگی دیده
می‌شود.
در این سنین کودک به‌شدت مجذوب اشیای براق و زیبا و خوش‌سیمای مادر خود می‌شود.
همچنین اشیایی که خودش دوست دارد مثل مداد ، پاک‌کن و پول.
در این سن کودک هنوز به‌اندازه‌ای از رشد و تکامل نرسیده که وسوسه درونی خود(که او را وادار به برداشتن این اشیا می‌کند )
جواب رد دهد، حتی اگر بارها این مطلب به او تذکر داده‌شده باشد.
بنابراین کودک چیزی که مال او نیست «می‌دزدد» .
حس تملک در این سن به‌اندازه‌ای ضعیف است که به‌آسانی ممکن است یک‌چیز قیمتی که متعلق به اوست به دیگری بدهد.
اشیایی که کودک می‌دزدد و شیوه دزدی او تماشایی و جالب است.
دزدی در پنج‌سالگی
ممکن است سکه 1000ریالی را به سکه 5000 ریالی ترجیح دهد.
زیرا سکه 1000 ریالی برایش معنی ویژه‌ای دارد.
دزدی در شش‌سالگی
کودک مجذوب و فریفته زیبایی یک شی کم‌بها می‌شود . در برابر دیدگان شما آن را برمی‌دارد و اگر تهمت این کار را به او بزنید ،
انکار می‌کند.
دزدی در هفت‌سالگی
دل‌بستگی شدید کودک به مداد و مدادپاک‌کن به‌اندازه‌ای زیاد است که می‌خواهد هر چه بیشتر از این اشیا داشته باشد.
بنابراین هر چه از این نوع به دستش برسد را برمی‌دارد.
دزدی در هشت‌سالگی
در این سن کودک کم‌کم با پول و ارزش آن در خرید اشیا آشنا می‌شود بنابراین پولی که در کشوی آشپزخانه گذاشته‌اید، کودک
را وسوسه می‌کند.
هنگامی‌که دزدی او کشف شود و مورد بازخواست قرار گیرد ، ممکن است بگوید :
منظوری نداشتم.
به‌طور حتم قول خواهد داد که :
دیگر هرگز چنین کاری نمی‌کنم .
ولی یک روز دیگر باز همین دزدی را تکرار خواهد شد.
واکنش والدین
در این‌گونه موارد واکنش اکثر والدین عصبانی و ناامید شدن است .
ممکن است گمان کنند که فرزندشان جوان شروری از آب درخواهد آمد، زیرا کودک نه‌تنها دزدی می‌کند بلکه هنگامی‌که
دراین‌باره از او پرسیده می‌شود ، دروغ می‌گوید.
در اغلب موارد دوران این دزدی‌ها به نسبت کوتاه است .
برای اینکه به کودک کمک کنید تا از این عمل دست بردارد، بهتر است با صبر و حوصله پول و سایر اشیای گران را درجایی
بگذارید . در آن را قفل کنید یا به شیوه دیگری از دسترس او درو نگه‌دارید.
به کودک بگویید این اشیا را درجایی محفوظ نگه می‌دارید تا به خاطر داشته باشد که نباید آن‌ها را بردارد.
به کار بردن یک قفل و کلید ساده در پیش‌گیری از دزدی کودک یا دست‌کم حفظ اشیا ،از هر نوع موعظه و نصیحت
و مجازاتی مؤثرتر است.
علل دزدی
اگر دزدی کودک بعد از هشت‌سالگی هم ادامه داشته باشد، ممکن است به علل زیر باشد که باید موردتوجه قرار گیرد.
- ممکن است این کودک ازنظر درک دستور کلی اخلاقی و پیروی از آن‌ها نارس باشد.(بسیاری از کودکان شرور دراین
گروه قرار دارند).
در این صورت باید با کودکان چنان رفتار کرد که گویی کوچک‌تر است. (در ادامه در بخش راهکار توضیح داده خواهد شد.)
- ممکن است پول‌توجیبی نداشته و یا پول‌توجیبی او کم‌تر از مخارج واقعی روزانه او باشد.
- ممکن است دزدی نشانه آن باشد که :
عیب و نقص بزرگی در کودک وجود دارد.
واقعاً در زندگی خود چیزی را ندارد و کمبودهایی دارد.
برخی از روانشناسان و روان‌پزشکان معتقدند کودک دزدی می‌کند تا به این وسیله محبت یا دیگر عوامل ارضاکننده را که از آن‌ها
محروم است ، جبران نماید.
به این موضوع توجه داشته باشید که در صورت نیاز و احساس این مشکل به سراغ متخصص بروید.
ولی به‌هرحال ، در مواردی که یک‌راه حل ساده وجود دارد ، نیاز به استفاده از راه‌های پیچیده‌تر نیست.
یعنی برای پی بردن به علت دزدی کودک ، دنبال دلایل عمیق و تدابیر پیچیده و بغرنج نروید مگر اینکه مطمئن شوید که تدابیر
ساده کافی نیست.
در بیشتر دزدی‌های کوچک کودکان، نشان دادن یک نمونه خوب ، اخطار صحیح و پیش‌گیری و تنبیه معتدل ( مثل وادار کردن
کودک به اینکه پول دزدیده‌شده را از پول‌توجیبی خودش بپردازد) مثل را برطرف می‌سازد.
برخورد صحیح با دزدی کودک چیست؟
اگر کودک اشیایی را از میز یا دفتر کار پدرش برمی‌دارد :
یک کشو در اختیار او بگذارید تا بتواند اشیای خود را در آن نگاه دارد.
سعی کنید که کشوی او جالب باشد و گاهی نیز بدون آگاهی او ، از قبل اشیایی را در کشوی او بگذارید.
اگر کودک به اشیای دوستانش دست‌درازی می‌کند:
باید مادران دیگر را نیز از قضیه آگاه سازید تا آن‌ها هم مواظب کودک باشند.
اشیای گران‌بهای خود را درجایی که قفل دارد نگه‌دارند.
اگر با همه این تدابیر می‌بینید که کودک پول یا اشیایی را از منزل همسایگان به خانه می‌آورد:
باید او را وادار سازید و به او کمک کنید تا آن‌ها را به‌جای اصلی‌شان برگرداند.
ممکن است این کار برای او دشوار باشد و لازم شود که خودتان به‌جای او این اشیا را برگردانید.
همین احساس گناه که کودک نسبت به عمل خود نشان می‌دهد بیان‌گر آن است که نیروی درونی جدید در او پدید آمده که
باکارهای خارجی او ارتباط دارد که شانس تکرار این کار را در آینده کاهش خواهد داد.
دزدی‌های کوچک در مدرسه، در کلاس‌های ابتدایی ، به‌ویژه کلاس دوم تااندازه‌ای شایع است که برخی معلمان در پایان هر
درس ، مقداری وقت صرف «جیب خالی کردن » کودکان می‌کنند.
جالب است بدانید که شمار اشیایی مانند مداد و مدادپاک‌کن که از جیب کودکان بیرون می‌ریزد و متعلق به خودشان نیست ،
شگفت‌آور است.
به‌هرحال هنگامی‌که کودک اشیایی را در خانه ، منزل همسایه یا فروشگاه برمی‌دارد و در جیب خود می‌گذارد، در این موارد باید
به‌گونه‌ای جدی عدم رضایت خود را نسبت به این کار به او نشان دهید.
فراموش نکنید پیش‌گیری از این کار کودک اثربخش‌تر از سرزنش و تنبیه است.
مهم‌ترین نکته
والدین عزیز به یاد داشته باشید زمانی که شاهد دزدی کودک خود می‌شوید زیاد مضطرب ، آزرده‌خاطر و شگفت‌زده و ناامید
نشوید.
با برخورد صحیح و براثر تربیت ، باوجود وسوسه درونی و فرصت‌هایی که برای دزدی کردن دارند، کم‌کم یاد می‌گیرند که از قوانین
تربیتی و اجتماعی ما در مورد مالکیت شخصی پیروی کنند.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.